اشعار

نـگــاه کـن جَـلـواتِ کـتـاب نـاطـق را            به کوه طـور بـبـین سجـدۀ شـقـایق را
امـام پــنـجـم شـیـعـه پـدر شـد و حـالا            گرفـته در بغـل خویش امام صادق را

ز گوشۀ لبش، از خنده‌اش عسل ریزد

به جای نقل، خدا بر سرش زُهَل ریزد

مدیـنه بود و شبی مثـل مـاه، نـورانـی            شبی که گشت زمان غرقِ نور افشانی
شبی که حضرت باقر لبش شکوفا شد            نداشت مثل همان شب مدیـنه دورانی
خـبر رسیـد مـلائک به شـور آمـده‌انـد
ز عرش روی زمین سمت نور آمده‌اند

مدیـنـه شـاهـد مـولـود بی‌نـظـیـر شـده            عروس حضرت زهرا به او اسیر شده
به کف گـرفـته عـلـوم تـمـام عـالـم را            مـریـد جـاذبـه‌هـایـش ابـا بـصیـر شده
کـرامت و حسـناتـش شبـیه حـیـدر شد
بلاغتِ نفـسـش هـم، زُراره پـرور شد

تـولـدش خـبـر از نـورگـسـتـری دارد            شــرافـت قــدمـش ذره پــروری دارد
ملائکه همه در عرش یک صدا گفتند            عروس حضرت زهرا چه گوهری دارد
چه گوهری، که ربوده است قلب عاشق را
به صولتش زده حق مُهر و مومِ حاذق را

کرشـمه‌های نگـاهـش بهشت می‌سازد            بـرای دل‌شـده‌ها، سرنـوشت می‌سازد
خودش حـرم که ندارد، ولی دل ما را            شبیه صحن و سرا خشت خشت می‌سازد
شمـیم عـطر تنـش بوی یـاس را دارد
تــمــام زنــدگـیـش بــوی ربــنــا دارد

به یمن مقدم صادق، خزان تمام شد و            رسیده موسم شادی و، غم حرام شد و
رسیده‌اند همه بهـر تهـنـیت از عـرش            مسیـر خـانه‌اش امـروز ازدحـام شد و
همینکه بوسه ز پایش فرشته می‌چـیند
تـرانـه روی لـب جـبـرئیـل مـی‌شیـنـد

رسید و جامعه را شیعه کرد و انسان کرد            مـطیعِ امر خـدا را شبـیهِ سـلـمان کرد
لطافت از نفحـاتش چکـید و، عـالم را            به خلصت نبوی یک شبِ مسلمان کرد
رسید و داد خـدا دست او شـفـاعت را
نـوشته‌انـد به خـاک رهـش هـدایت را

نوشته‌اند به وصفش شفاعتش حتمی است            گدا که داشته باشد کرامتش حتمی است
به ما که شیعۀ اثـنی عشر شدیم، حتماً            به حشر و محشر کبری عنایتش حتمی است
مـسیـر خـانه‌اش از آسـمان گـذر دارد
بدیهی است که از عرش هم خبر دارد

در صدف پنهان مکن اینقدر مروارید را           عاشقان بگذار خوش باشند روز عید را

با وجـود تو دگر جـایی برای مـاه نیست           آسمان با دیدنت گـم می‌کند خـورشید را

می‌کشانی کهکشان ها را به دنبال خودت           مشتـریِ چـشم هایت کـرده‌ای نـاهـید را

می‌شکوفد چهرۀ تو غنچه را در بوستان           شـانـه‌هایت می‌نـوازد شاخـه‌های بیـد را

کوهی و آتش فشان عشق جاری می‌کنی           بر لـبـانـت آیـه‌هـای مـحـکـم تـوحـیـد را

در بشر یک عمر امید رهایی مـرده بود           آمـدی تا زنـده گـردانی تـو این امـیـد را

من به چشمانت یقین دارم، دلم یک رنگ نیست           ذبح خـواهم کرد پای این یقـین تردید را

پخش سبک   

ماه ربیع الاول و مـیلاد خـتـم الانـبـیا           عیدی میده به عاشقا خدا با دست مرتضی

جلوۀ نـور داوری یا احمد           مهر سپهر سَروری یا احمد

تو آخرین پیمبری یا احمد

« یا رسولَ الله یا احمد(۳) مولا مولا یا مصطفی» (۲)

***********************************

بارانِ رحمت می باره از ابرای آسمانها           به یمن میلاد کسی که دل ربوده از خدا

مصحف رحمت آمده به دنیا           شکوه عصمت آمده به دنیا

شمس هـدایت آمده به دنیا

« یا رسولَ الله یا احمد(۳) مولا مولا یا مصطفی» (۲)

***********************************

ما که اسیـر بادۀ یـاسمـن و شـقـایـقـیـم           دلــدادۀ ولایـت مــولا امـامِ صـادقــیـم

ای به همه عالم ولی یا مولا           جـلـوۀ حیّ ازلـی یـا مـولا

زینت زهرا و علی یا مولا

« مولا یا امامِ صادق (۳) یابن الحیدر گل زهرا» (۲)

***********************************

باغ بهـشتِ برا ما مجلس مدح آقامون           انشالله که از کرمِش مدینه ای شِه دلامون

سیدی ای نگـار هـل اتایی           صورت تو مصحف مصطفایی

دل ما را کن آقا کربلایی

« مولا یا امامِ صادق (۳) یابن الحیدر گل زهرا» (۲)

پخش سبک   

هـمه ز جا برخیـزید          به پای او گل ریزید

سَـیّــدِ بــطـحــا آمــد          حـضـرت طاهـا آمد

مـکّـه شـده نـورانـی          ز عرش گـل افشانی

دلــبـــر دلــهــا آمــد          حـضرت طاهـا آمـد

سرشک شوقم جاری          بـه گـلـشـن دلــداری

لالــۀ حــمـــرا آمـــد          حـضرت طـاهـا آمد

جـلـوۀ دادار است او          احمد مختار است او

بــنــدۀ یــکــتــا آمــد          حـضـرت طاهـا آمد

به کهـکـشـان عـزّت          به آسـمـان عـصمـت

مِــهــر دل آرا آمـــد          حـضرت طاهـا آمـد

******** امام صادق علیه السلام *******

همه ز جا بر خـیزید          به پای او گـل ریزید

مصحـف نـاطـق آمد          حضرت صـادق آمد

گوهـر بحر عصمت          شور و سُرور و بَهجت

به قـلـب عـاشـق آمد          حضرت صـادق آمد

حـجّـت حـیّ یــزدان          به گـلـشن مـشتـاقـان

یـاس و شـقـایـق آمـد          حضرت صـادق آمد

راحت روح و جـانم          بـه درد بـی درمـانـم

طـبـیـب حــاذق آمـد          حضرت صـادق آمد

قـلـب حـزین شـیـعـه          دل غــمـیـن شـیـعــه

به غـصـه فـائـق آمد          حضرت صـادق آمد

غـم بـپاید که دگر موکب یـار آمده است           گـلعذاری که بود رشک بهار آمده است

موج دریای کرم گـوهـری آورده برون           کز فروغش همه دلها به قرار آمده است

ز گـلـستان بـقا، یک گـل بـی خـار دگـر           از ره لطف به منـزلگـه خار آمده است

نور او پیش تر از خـلـقت این عالم بود           عالم از یمن قدومش چو غبار آمده است

لـیـک در هـفــدهــم مــاه ربــیــع الاول           پرده از چهره این مه به کنار آمده است

نور زهر است که پـرتو فکـنـد بار دگر           شاخ طوبی است، دگر باربه بارآمده است

آمـد آن شـاه کـه از قــدرت دانــایــی او           لشکر کفر و جهالت به فـرار آمده است

بـهـر آزادی و خـوشبـخـتـی ابـنـاء بشر           شـشمین اخـتـر مسـعـود تـبار آمده است

صابر و فاضل و طاهر لقب مشهورش           لیک بیش ازهمه صادق به شمارآمده است

جـعـفـری نام شده مذهب اثـنی عـشـری           چون که اومظهری ازهفت وچهارآمده است

غرق امواج گنه کی شود این کشتی دل           که چنین موج شکن کوه وقار آمده است

وقت آن شد که حسان عرض کنی حاجت خویش           چون که سلطان کرم بهر نثار آمده است

کنون که بلبل طبعم ز دلها می‌برد غم را           چه خوش باشد دو مولودی کنم اعلام عالم را

چو از ماه ربیع بگذشت هفده روز در مکّه           عطا بنـمود حق بر آمنه سلطان خاتم را

خداوند جهان بر خلق ظاهر کرد از باقر           به روز مـولـد خـاتـم ولی الله اعـظـم را

دو مه آمد دو شه آمد دو شافع برگنه آمد           دو مولود درخشان کرد نورانی دو عالم را

سحرگه معنی نورٌ عـلی نور آشکارا شد           ملک تکبیر گوید بر فلک این جشن درهم را

دو پیروزی دو دلشادی بشارت می‌دهم اکنون           ظهور صادق وعید محمد فخر عـالم را

محمد چون ولادت یافت بتها سرنگون گردید           نمودی خشک از یک جلوه آن دریای پُرنم را

جهان شد از قدوم صادق آل نبی روشن           به بام شادمانی‌ها بزن ای شیعه پرچم را

رئیس مذهب شیعه پـناه مسلـمین یکـسر           هم او کز فقه خود لرزاند صد یحیای ادهم را

به امر حق تمام عمر خود را جعفر صادق           مـروّج گـشت آئیـن رسـول الله اکـرم را

بهر که هر چه لایق بود آن دادند تابع را           عطا بنمود حق از لطف، این طبع منظم را

ای شیعه شب نشاط و شور است            لـبـخـنـد بزن گه سـرور است

یک بـار دگـر مـدیـنـۀ عـشـق            غرق طرب و نشاط و شور است

زیـن آیــنــۀ شـعــور و دانـش            آئـیـنـۀ روشـنـی ز نـور اسـت

از جـلـوۀ نـور عـلـم و تــقــوا            یثرب بخدا که رشک طور است

گر آمده فـصل شـور و شـادی            گر غم ز دل همه به دور است

احیــاگــر دیــن و مـکـتـب آمد

ای شیـعـه رئـیـس مـذهب آمـد

آمـد بـه هـمـه ســرور بـخـشد            شیدائی و شوق و شور بخـشد

یـا قــامـت بــردبـاری و عـلـم            یک جان و دلی صبور بخـشد

بـا پـرچـم دانـش و فـضـیـلـت            بر خـلـق جهان شـعـور بخشد

تـاریـکـی و غــم ز دل زدایـد            تـا آیــنـه ای ز نــور بـخـشــد

تـا بـر هـمـه تـشـنـگـان دانـش            یک جرعه می طهـور بخـشد

احیــاگــر دیــن و مـکـتـب آمد

ای شیـعـه رئـیـس مـذهب آمـد

او آیــنــۀ کــمــال عـلــم است            او جلوه ای از جلال علم است

بر لـوحـۀ دانـش و فـضـیـلـت            سر چشمۀ بی زوال علم است

این است شرافـتـش کـز احـمد            بـر سیـنـۀ او مـدال عـلم است

گر طالـب فـضـل و دانشی تو            او رشـتـۀ اتـصـال عـلـم است

بـا نـغــمـۀ یــا امـــام صــادق            گر بر سر تو خیال عـلم است

احیــاگــر دیــن و مـکـتـب آمد

ای شیـعـه رئـیـس مـذهب آمـد

گر عـشق ورا به سیـنـه داری            گوهر تو در این خزینه داری

بــا پــرتــویــی از مـحـبـت او            انــوار ولا بــه ســیــنـه داری

ای آن که تو را ولایت اوست            یک گـوهـر بی قـریـنـه داری

گــر دسـت زدی به دامــن او            در بــحــر بـلا سـفـیـنـه داری

ای دوست اگر چنان «وفائی»            شــوق ســفــر مـدیــنــه داری

احیــاگــر دیــن و مـکـتـب آمد

ای شیـعـه رئـیـس مـذهب آمـد

تا آسمـان ز ظهـر ظـهـور تـو مژده داد           چشم زمان ز بـارش نـور تـو مـژده داد

جان زمین ز لمس حضور تـو زنده شد           وقتی كه كـاروان ز عبور تـو مژده داد

ظلمت پـریـد از لب بام جهـان، عجـول           آییـنـه تـا ز صبح صبـور تـو مـژده داد

پشت تـمـام كـنـگـره‌هـای سـتـم شكـست           وقتی زمـان ز تـیـغ جسور تو مژده داد

بـاران نـوشت نام تـو را بــر دل زمیـن           وقتــی كـه آسمان ز سطور تو مژده داد

آمد فــرود بـر دلِ مـا جـبـریـیـل عـشـق           از سـورۀ فـصیح حـضور تـو مـژده داد

می‌ مُردم از فرود فراقت، قسم به عشق           !شُكـــر خدا، خدا ز ظهور تــو مژده داد

مـه ربیع نخـستین مه سرور خـداست            مـه تـبـرّی و مـاه نـشاط اهـل ولاست

مـه مـبـارک مـیـلاد خــواجـۀ لـولاک            مـه ولادت پـنـجـم سـلالـۀ زهــراسـت

شـکـفـتـه در ارم بـاقـر الـعـلـوم؛ گـلـی            که عالم از نفسش رشک جنّة الاعلاست

بـه امّ فَـروه بـگـویـیـد اخــتـری زادی            که در تـجـلاّی و آفـتـاب، نـاپـیـداست

دمـیـد هـفـده مـاه ربـیـع، خـورشـیـدی            که چون ولادت احمد وجود را، آراست

هزار یوسف صدّیق را به صدق امام            هزار دیدۀ یعقوب را فروغ و ضیاست

علوم مشرق و مغرب به پیش دانش او            چو قطره ایست که پنهان به وسعت دریاست

به پای کـرسی درسش هزارها عـالـم            که همچنان علمند و مقامشان والاست

عـلـوم کـل ز لب جان فزایشان جاری            یکی به لحن حدیث و یکی به ذکر دعاست

یکی چو جابر جُـعـفی یکی ابوحـمزه            یکی زُراره که کوه کمال سرتا پاست

هنوز مؤمن طاقش به هفت طاق یکی است            هنوز جابر حیّان ز علم چهره گشاست

هنوز مانده اروپـا به عـلـم او محـتاج            هـنـوز شـیـفـتـه اش آسیا و افـریقاست

به وصف او گهر نظم و نثر قابل نیست            که نارساست به مدحش کلام هر چه رساست

رخش چراغ جمال و جـمال آیت حق            دمش حیات کـلام و کـلام آب بقـاست

حدیث صدق و صفا و کمال دانش اوست            هر آنچه در نفس روح بخش باد صباست

برای یافـتن یک حـدیث او همه خـلق            اگر که سیر، تمام جهان کنند رواست

پیام سیـنه فـروزش چـراغ محـفـلِ دل            کلام روح فزایش به درد روح دواست

مه سپهر کـمال، آفـتاب غیب و شهـود            امام جنّ و بشر شهریار ارض و سماست

به کـلّ عـلـم قـسـم بی چراغ دانش او            مسیر خلق چو راه ابو حنیفه خطاست

شروع مکتب او همچو بعـثـت نـبـوی            قـیام عـلـمی او خون سیّـدالـشّـهـداست

وجود، تشنۀ علم است و علم تا علم است            هـماره تـشنـۀ نطق امام صادق ماست

خلاصه ای ز مُـتـون کتاب تـدریـسش            تواضع و ادب و علم و حکمت و تقواست

از این که مذهب من جعفری است می بالم            فضیلت و شرف و اقتدار ما اینجاست

کـلاس شـیـعـه هـمـیـشه معـلّـمی دارد            که نور علم ز کرسیِّ درس او برخاست

به هر کجا که ز توحید می رود سخنی            تو گویی آنکه هشام و مفضّلش گویاست

هر آنکه گشت جـدا از امام صادق ما            خدا گواست زقرآن و اهل بیت جداست

به یک مبـاحـثـۀ او هـزار بـاب کـمال            به یک مکاتبۀ او دو صد چراغ هُدی ست

هزار مرتـبه گـفـتـیـم و باز می گـوییم            که خطّ شیعه ز خطّ ابوحنـیفه جداست

زبان میثم و اوصاف حضرت صادق            عنایتی است که فوق همه عنایت هاست

باز هم یک نورِ دیگر در جهان پیدا شده           بـاز هم شهـرِ مـدیـنـه قـبـلـه گـاهِ ما شده

هـشتـمـین نـورِ هـدایت، صادقِ آلِ نـبی           پای بـنـهـاده به دلـهـا، رهـبـرِ دنـیـا شده

شد احادیث از وجودِ حضرتش آزاد، پس           او وجودش اینچنین حلّالِ مشکل ها شده

هر که شد دلـدادۀ عـشـقِ حـسین بنِ علی           از بـرادرهـا، و از یـارانِ ایـن آقـا شـده

او همیشه روضه داری کرده از داغِ حسین           از غمِ اصغر، درونِ سینه اش غوغا شده

با سفارش های خود ما را هوایی کرده است           نوکرش از دوریِ کرب و بلا شیدا شده

جان، فدای گریه هایت، ای عزیزِ فاطمه           دیدنِ نامَت، تـجـلّی بخـشِ عـاشورا شده

امشب دو گـل دمیـده در مکـه و مدینه            یا سـر زده سـپـیـده در مکـه و مـدیـنـه

مرغان نغمه خوان در باغ بهشت خواندند            امشب دو گـل دمـیـده در مکه و مدینه

ای تشنگان رحمت از حق نسیم رحمت            بر خـاکیان وزیـده در مکـه و مـدیـنـه

چشم ملائک حق جز شور و شادمانی            چیزی دگـر نـدیـده در مکـه و مـدیـنـه

یـزدان بر آسمان عـلـم و رسالت خود            خـورشـیـد آفـریـده در مکـه و مـدیـنـه

یک سو نبی اکرم یک سو امام صادق            اینک ز ره رسیده در مکـه و مـدیـنـه

از آن دو پیک رحمت عرش خدای رحمان            حـمـد خـدا شـنـیـده در مکـه و مـدیـنـه

با یک مرام و ایده حـق امشب آفـریده            دو رهـبـر عـقـیـده در مکـه و مـدیـنـه

از بس دلم هـوائی شد در هوای آن ها            مــرغ دلــم پـریـده در مکـه و مـدیـنـه

با سائـلان بگـوئـید دست کـرامت حق            خوانی بزرگ چـیده در مکـه و مدینه

خنده نشست بر لب تا ای وفائی از عرش            گـفـتـنـد گـل دمـیـده در مکـه و مدیـنه

مـژده یــاران كه نـوبـهــار آمــد            گـل و سـرو و سـمن به بـار آمد

ابر رحمت در این خجسته بهار            گـوهـر افـشان به كـوهـسـار آمد

وه چه عـیدى كه در طـلـیـعۀ او            عیـد قـرآن و دین نـمـایـان است

عــیـد مـیــلاد جـعــفــر صــادق            آن كه چـون آفـتـاب تـابـان است

 خـاتـم الانـبـیـاء كه خـاك درش            سرمـه چـشـم اهل عـرفـان است

ایـن دو مـیــلاد مـقــتـرن بـا هـم            مورد بحث نـكـتـه سنجـان است

دین و مذهب از این دو یافت رواج            در دو قالب نهفـته یك جان است

زیـن دو عـیـد بــزرگ ایــمـانـى            تـاج فخـرى به فرق قـرآن است

غم و غصه دوباره تحریم است           روز میلاد و روز تکریم است

شب شب و روز عرض تبریک و           لحظات قـشنـگ تعـظـیم است

بـدهم مـژده ای به خـسته دلان           عـشـق آمد زمـان ترمیم است

صبح صادق ظهور خواهد کرد           حال و روز زمانه بدخیم است

می رسـد آن امـام خـوبـی کـه           کار و بارش همیشه تعلیم است

ســر دبــیــر مــراجــع دنــیــا           و خـدایـی خـدای تحکـیم است

 موسم عشق و شور و شادی شد

جـبـرئـیـل بـاز هـم منـادی شد

 آیــت الله اعــظــمــی در راه           پــادشــاه مـعــظّــمــی در راه

حـجـت الله عـــالــمِ هــســتــی           و امـــام مــکـــرّمـــی در راه

فـاطـمـی طـیـنـتـی بـدون بدل           و عــلـیِّ مـجــسّــمــی در راه

بـنـدگـان خـدا هـراسـی نیست           کـه ولــیِّ مــســلّــمـی در راه

باشد او نورش آشکار و جلی

جـعــفـر بـن محـمـد بـن عـلـی

مــژده بــوی بـهــار مــی آیــد           بــوی دیـــدار یـــار مــی آیــد

بـوی مـولـود شـهـر پـیـغـمـبر           بــوی زلـف نـگــار مــی آیــد

به گـمـانـم که روشـنـی بخـش           هـمـه شـب های تـار مــی آیــد

پــســری از ســلالـــۀ زهـــرا           مـــایــۀ افـــتــخـــار مــی آیــد

صاحب حلم و صبر و فضل علی           وارث ذوالـــفـــقــار مــی آیــد

شـشـمـیـن پـادشاه ملک زمین           شـشـمـیـن شـهـسـوار مـی آیـد

پـیـر و اسـتـاد مکـتـب شـیـعه           صــاحـب اقـــتـــدار مــی آیــد

سوی ما خاکیان مسافر عرش           چـــقـــدر بــا وقـــار مــی آیــد

سومین نسل پاک صلب حسین           عــشـق پــروردگــار مـی آیــد

شـشـمـیـن شـاه عـالـمـیـن آمـد

نــوۀ حـضـرت حـسـیــن آمــد

خـیـزیـد دو آیـیـنـۀ تـوحــیــد بـبـیـنـیـد           در مشرق یک صبح، دو خورشید ببینید

دو مـطـلع الانـوار درخـشـید، بـبـیـنـید           در عـیـد نـبـی بار دگر عــیـد بـبـیـنـید

عــیـد دگـری باز دل از خـلـق ربـوده

چون حضرت صادق به جهان چشم گشوده

امـروز گـشودنـد ز رحـمـت در دیگر           گردید عـیـان حُـسنِ خـدا منـظـر دیگر

از جوفِ حرم گشت برون حیدر دیگر           یــا آمــده مــیــلاد پــیــام‌آور دیــگــر؟

این عید جهان گستر شیعه است ببینید

میلاد شـشـم رهـبر شیعه است بـبـینید 

انـوار خــدا تــافـتــه بـر بـام مــدیـنــه           پـیـراهـن نـور است بـر انـدام مـدیــنـه

دل مـی‌بـرد از اهـل ولا نـام مــدیــنـه           پـیـچـیـده به گـوش همه پـیـغــام مـدینه

کامروز دمیده است به تن روح امامت

تـبریک که آمد به جهـان نوح امـامت

 این آیـنـۀ روی خـداونــد جـلـیل است           این گمشدگان را به خط نور، دلیل است

این بر علی و فاطمه پاکیزه سلیل است           این راهـبـر آدم و مـوسا و خـلیل است

این تـا ابـد استـاد اسـاتـیـد جهـان است

با آنکه عیان است، نهان است، نهان است

دانـش بـبـرَد سـجـده بـه خـاک قـدم او           تکـمـیل شـده فـیـض مـسـیـحا ز دم او

دریــای کـرم بــوده نـمـی از کـرم او           پـیــوسـتـه بُـوَد عِـلـم بـه ظـلّ عَــلَـم او

بر بـام سـپـهـرِ شـرفِ اوسـت سـتـاره

تا عـمـر جـهـان جـابر حیان و زراره

 انـفـاس مسیـحاست مسیحای نـسیمش           موسی «ارنی» گو شده در طور حریمش

دل مـخـزن اسـرار خـداوند حکـیـمش           تا حشر رسد بر همگان فیض عظیمش

دیـوار تــجـلای الـهـی اسـت رواقــش

طاق است میان همگـان مـؤمن طاقش

 بی‌مـنـطق او عـلم بریده است زبانش           روئیده گـل «عـلّـم الانسان» ز بیـانش

دائــم گـهـر عــلـم بــوَد ریگ روانش           علم است و ابوحمزه و حمران و ابانش

تـا حــشـر امیـران سخـن بـنـدۀ اویـنـد

تــنهـا نه هـمیـن بـنـدۀ او زنـده اویـنـد

این است که قرآن شده روشن ز کلامش           این است که برتر ز مقام است مقامش

این است که دانش شده مرهون قیامش           این است که داده‌است خـداوند سلامش

سر تـا قـدم آیینـۀ خیرالبـشر است این

دردانه شش بحر و یمِ شش‌گهر است این

 ای مـلک خـداونـد گـلـسـتان بـقـیعـت           دل‌هــا هــمــه زوّار بـیـابـان بـقـیـعـت

ارواح رسـل، سـاکـن ایـوان بـقـیـعـت           جنت همه یک گوشه ز دامان بـقـیعـت

هر زائر دلـداده که بـشـنـاخت شما را

از پـنـجـره‌هـای حـرمت دیــد خـدا را

مهر تو چو روح آمده در پیکـر جبریل           فــرش ره زوّار حـریـمـت پَـر جـبریل

هر شب حرم خلوت تو مشعر جبریـل           از روز ازل سـایۀ تو بـر سـر جـبریل

اوصـاف تـو را غــیـر خـداونـد نـدانـد

میثم چه سراید؟ چه بگوید؟ چه بخواند؟

مدینه غرق صفا شد ز روی حضرت صادق           دمید عطر محمد ز بوی حضرت صادق

فروغ روی نبی را که مکه یافت درامشب          مدینه دیده دوباره ز روی حضرت صادق

شب درخشش خورشید آسمان علوم است          که نورمیدهد ازچارسوی حضرت صادق

ششم امام که بـاشد ضـمـیـر عـالم و آدم          مثال آینه ها روی به روی حضرت صادق

تـمـام فـقــه بود وامـدار مـکـتب فضلش          کمال عشق بود راز گویِ حضرت صادق

روایتی است کرامت از آن وجود مکرّم          حکایتی است شفاعت زخوی حضرت صادق

بسان زمزم و تسنیم و سلسبیل روان است          علوم آل محمد ز جوی حضرت صادق

ز کهکشان فضیلت طنین فکنده به عالم          خروش عدل علی از گلوی حضرت صادق

قـیام عـلـمی او چون قـیام سرخ حسینی          فکنده لرزه به کاخ عدوی حضرت صادق

کمر به کشتن او بست دشمنش چو نظرکرد          که هست غالب دلها به سوی حضرت صادق

فرشته جـستـه تقرب بهشت یافته رونق          ز قطره قطرۀ آب وضوی حضرت صادق

بود تجـلّی والشّـمس ز آن جمال مبارک          بود مفـسّر والّیـل موی حضرت صادق

چـراغ راهـنـمـای بـشـر به عـالم توحید          همیشه وقت بُوَد، گفتگوی حضرت صادق

کتاب جـابر حیان حدیث فـضـل مفـضّل          یکی است ز آن همه راز مگوی حضرت صادق

اگر به عـلم درخـشد، چو آفتاب، گرفته          ذُراره ذرّه ای از مهر روی حضرت صادق

حُـشام حشمت عـلـمی گرفته از حَشَم او          که کرده تر،لب جان ازسبوی حضرت صادق

بگو فلاسـفـه را تا بـرای درک حـقـایق          نهند رو به ره مهر پوی حضرت صادق

نـماز پـایۀ دین است و بود لـحـظۀ آخر          نماز و حرمت آن گفتگوی حضرت صادق

بخوان دعای فرج را به آرزوی اجابت          که بوده صبح فرج آرزوی حضرت صادق

شب دعـاست برای فـرج بیا که بخوانیم          خدای را همه بر آبروی حضرت صادق

قلوب شیعه حریمش بود ولی به بقـیعش          دل شکسته کند جستجوی حضرت صادق

نبین به قبرغریبش ببین که چشمۀ خورشید           بجوشد از افق خاک کوی حضرت صادق

خـدا کـنـد که صبـا بر مـشـام ما برساند          شمیمی از حرم مُشک بوی حضرت صادق

خـدا کند من آلــوده باز هم چو «مؤید»          سر نیـاز بسایم به کوی حضرت صادق

شب تجلّی عشق و عـقـیده است امشب           شب ظهور هزاران سپـیده است امشب

گلی به گلشن یاسین شکفته شد که فلک           نظیــر چـهـرۀ او را نـدیده است امشب

دمیــد صـادق آل رســول هـمچـون ماه           مـهـی که آیـنـه دار سپـیده است امشب

سپهر علم و فضیلت دوباره نورانی است           سـتـارۀ سـحـر مــا دمـیـده اسـت امشب

حـضور حضرت باقـر فـرشتۀ رحمت           برای عرض تهیـت رسیده است امشب

به "ام فروه" بیـا تـهـنـیت بگو که گلش           به مهد مهر و وفـا آرمـیده است امشب

به پاس مقدم این گـل نـثار کن صلوات           که درخور صلواتی حمیده است امشب

همان گلی که خدا را ستود و مرغ سحر           صدای زمزمه اش را شنیده است امشب

خـوشـا کسی که خـداوند عـاشقـانش را           برای خـدمت او برگـزیـده است امشب

ز بـاغ دانش او سـوی تـشـنـگان علوم           نسیم رحمت و دانش وزیده است امشب

همیشه پیرو این مکتب پر از نور است           کسی که جام ولایت چشیده است امشب

چو یاد اوست عبادت به یاد حضرت او           دلم به سوی خـدا پر کشیده است امشب

بیا و سـر به حـریـم مـقـدسـش بـگـذار           که مرغ دل به مدینه پـریده است امشب

بگو به خـلق «وفائی» چراغ دانش را           خــدا ز جــلـوۀ او آفـریـده است امشب

زیک مشرق نمایان شد دو خورشید جهان آرا           که رخت نور پوشاندند بر تن آسمـانها را

دو مرآت جمال حق، دو دریای کمال حق           دو نور لایزال حق، دو شمع جمع محفلها

دو وجه الله ربانی، دو سـرّ الله سـبـحـانی           دو رخسار سماواتی، دو انسان خـدا سیما

دوعیسی دم، دوموسی ید، دوحُسن خالق سرمد            یکی صادق یکی احمد، یکی عالی، یکی اعلا

یکی بـنـیـانگر مکـتب، یکی آرنـدۀ مذهب           یکی انوار را مشعل، یکی اسرار را گویا

یکی از مکه انوار رخـش تابید در عـالـم           یکی شد در مـدیـنـه آفـتــاب طلعتش پـیـدا

یکی نور نبوت را به دلها تافت تا محـشر           یکی نور ولایت را ز نو کرد از دمش احیا

رسد آوای قـال الصـادق و قال رسـول الله           به گوش اهل عالم تا که این عالم بود برپا

یکی جان گرامی در دوجسم پاک و پاکیزه           دوتن اما چوذات پاک یکتا هر دو بی همتا

محمد کیست؟ جانِ جانِ جان عـالـم خلقت           که گر نازی کند، درهم فرو ریزد همه دنیا

محمد کیست؟ روح پـاک کـل انبیا در تن           که حتی در عـدم بودند بی او انبیا یک جا

محمد از زمانها پیشتر می زیست با خالق           محمد از مکان پیموده ره تا اوج اَو اَدنـی

محـمـد محــور عـالـم، محـمد رهـبــر آدم           مـحـمـد مُـنـجـی هستـی، محمد سیـد بطحا

محمد کیست؟ آنکو بوده قرآن دفتر مدحش           که وصفش را نداند کس به غیر از قادر دانا

محمد را کسی نشناخت جز حق و علی هرگز          چنان که جز خدا و او کسی نشناخت حیدر را

وضو گیرم ز آب کوثر و شویم لب از زمزم           کنم آنگه به مدح حضرت صادق سخن انشا

ششم مولا،ششم هادی،ششم رهبر، ششم سرور            که هم دریای شش گوهر بود،هم دُرّ شش دریا

صداقت از لبش ریزد،فصاحت از دمش خیزد            فلک قدر و ملک عبد و قضا مهر و قدر امضا

بسی زهّاد و عبّادند بی مهرش همه کافـر           بسی عالم،بسی عارف،همه بی نور او اعمی

دو خورشید منیر او هـشام و بو بصیر او           دوکوه حکمت وایمان،دو بحردانش وتقوی

مرا دین نبی، مهرعـلی و مذهب جـعـفـر           سه مشعل بوده وباشد،چه در دنیا چه درعقبی

در دیگر زنم غیر از در آل علی؟هرگز!           ره دیگر روم غیر از ره این خاندان؟ حاشا!

بهشت من بود مهر علی  و مهـراولادش            نه ازمحشر بود بیمم، نه ازنارم بود پـروا

سراپا عضو عضوم را جدا سازند از پیکر           اگر گردم جدا یک لحـظه از ذرّیـۀ زهـرا

از آن بر خویش کردم انتخاب نام میثم را           که باشم همچو او در عشق ثارالله پا بر جا

بــاز دنـیـا پـیـالــه بـاران شد             تا خـدا پر کـشـیدن آسـان شد

آمد از ره پـدر بـزرگ رضا             دل ما راهـی خــراســان شـد

کــوری چـشـم دشمنان عـلی              پسری حـیـدری نـمـایـان شد

آمد عالی مقام فـقه و اصـول             روضه ها صاحب سخنران شد

مـکـتـب آســمـانـیـش روزی           بــانــی انـقـلاب ایـــران شـد

مو سفـید و خـمیده قـامت شد             تــا دل گـبــر ما مسلـمان شد

سخـنـان فـصیح و روشـن او             بــاعـث اعـتـبـار انـسـان شـد

هـر کجا حـرف عـلـم او آمـد             دشمن شیعه رفت وپنهان شد

قـطره ای از فـرات نوشـید و              کربلایی شد و پــریـشان شد

پـدرش تا که آب زد به لـبش           یاد شش ماهه کرد وگریان شد

حـسرت این خبر به دل مانده             صحن تاریک او چراغان شد

دروطن هم غریب ومظلوم است             شهـر او پـایـگـاه شیطان شد

جشن خدا به وسعت دنیا مبارک است            تکرار عید دیگر «طاها» مبارک است

در لـیـلـۀ ولادت پـیـغــمــبـر عــظـیـم            میلاد علم و دانش و تقوا مبارک است

بر « باقـرالعـلـوم» که آئـیـنۀ خـداست            دیـدار وجه حـیِّ تـعـالی مـبارک است

عـیـدِ ولادتِ شـشـمـیـن حـجّــت خــدا            بر احمد و به حیدر و زهرا مبارک است

آئین مـاست جـعـفـری از لطـف کبریا            این عید عید ماست که بر ما مبارک است

ما در پـناه عـترت و قـرآن و احـمدیم

زیـر لــوای صــادق آل مــحـــمّـــدیـم

یا بــاقـرالـعــلـوم! الـهــی، امـام عــلـم            تابید روی دست تـو امشب تـمـام علـم

بر این پسر که صادق آل محـمّد است            تـا بـامـداد روز قــیـامـت، سـلامِ عـلـم

وقـتی زبان او به سـخـن باز می‌شـود            پـر می‌کـشد به اوج سمـاوات، نام علم

بـر سـیـنـۀ، مــقـدس نـورانـیَـش درود            آن سیـنـه‌ای که آمـده بـیـت‌الـحرامِ علم

می‌جوشد از عـقـیـق لبش گوهر کمال            دُر می‌شود به درج دهـانش کـلام عـلم

تــوحـیـد زنـده از سـخـن دلــربـای او

قـرآن، نـیـازمـنـد لــب جـان‌فــزای او

گویی رسول سر دهـد آوای "تـفـلحوا"            وقتی رسد بـه گوش ز منبر، صدای او

هرکس به پای کرسی درسش کند جلوس            بر بـال جبـرئـیل امیـن اسـت، جای او

جـبریل نه، مـلائکه نه، جن و انس نه             بــایــد کـنــنــد آل مـحــمّــد ثــنــای او

گر شاعری به شأن خدا بـوَد گـفـتـمی            بـایــد خـدا قـصـیـده بـگـویـد بـرای او

مدحش به لوح، با قلم وحیِ کبریاست

فرقان ونور و کوثر وتطهیر و هل اتی ست

ای جـبرئیـل، تـشـنـۀ دریـای نـور تـو            زانـو زدنـد خیـل ملک در حضـور تو

هرجا سخن زدانش وتقوا وحکمت است            احسـاس می‌شود همگـان را ظهور تو

دانـش همـیـشه سیر کند در مـسیر تو            عرفان هماره شور نـوازد بـه شور تو

عیسی مسیح،موسیِ عمران،خلیل، نوح            خـورده شـراب نور ز جـام طهـور تو

هر چند قـدر و مـرتبه‌ات را ندیـده‌ایـم

بیش از ائـمه، از تو روایت شـنیـده‌ایم

فـضـل و کـمال را سندِ معـتـبـر تویی            نخـل قیـام کرب و بـلا را ثــمـر تویی

دریای شـش دُری، سپـهـرِ شش آفتاب            یاپنج بحرِ فضل وشرف را گهر تویی

صـدیـقِ اکـبـرنــد امـامــان مــا هــمـه            اما به صدق، از همه مشهـورتر تویی

میزان تو و حساب تو، حشر و صراط تو             قاضی تویی، شفیع تویی، دادگر تویی

مهر تو، روح درتنِ پاکِ عبادت است            شب زنـده‌دارهـای خـدا را سحر تویی

حجّت در این مقام، تمام است بر همه

بی‌مهـر تو نمـاز، حـرام است بر همه

تـو وارث تـمـام عــلــوم پـیـــمــبــری            قــرآنِ نــاطــقــی، ولــی‌اللهِ اکــبـــری

جزحق که گفته وصف تورا با زبان وحی            از هـر چه گـفـته‌انـد و نگفتنـد برتری

بر روی دستِ حجّت حق، باقرالعـلوم            قـرآنِ نـاطـق استی و فـرقـان دیگـری

گر جـانـماز بـاز کـنی، زیـن‌‌العـابـدین            ور سوی ذوالفقار بری دست، حیدری

تـو یک امـام نـه، تـو تــمـامِ ائــمـه‌ای            تـو چـارده جــمـال خـداونـد مـنـظـری

شکر خـدا کـه در کـنـفِ چـارده ولـی

نه مالکی نه شافـعی استم، نه حـنـبـلی

ای در کمند عـزم تـو لـیـل و نهـارهـا            دادی بـه چـار فصـل ولایـت، بهـارها

قرآن زده است بوسه به لب‌هات، بارها            دادی به عــلم بــا نـفــست، اعـتـبـارها

هرجا که نیست پرتو علم تو تیرگی است            روشن ز توست چـشمِ همه روزگارها

آن گل که رنگ و بوی تواَش نیست در بساط            صد حیف از اینکه آب خورد دورِ خارها

میثم که خار توست، به گل ناز می‌کند

تنهـا زبـان بـه مدح شــمـا باز می‌کـند

ما تشنه ایم و راهی دریا شدن خوش است           سلمانمان كنید كه مِنّا شدن خوش است

یـا حـضـرت رسـول فــدای مــلاحـتت         با نام دلربای تو شیدا شدن خوش است

از بـركـت تـو سفـرۀ ما بركـتی گرفت           پس ریزه خوار سفرۀ آقاشدن خوش است

ما گـم شـدیــم در دل دنـیــای بی كـسی           پشت درحرای تو پیدا شدن خوش است

خوب است پیش دشمن تو قـد علم كنیم         اما مقـابـل قـد تو تا شــدن خـوش است

خاك درتو از دُر و زر قـیمتی تر است           پس خاك پای حضرت زهراشدن خوش است

ای اعـتـبـار عـالـم و آدم خـوش آمـدی

تو مصـطـفـایـی، احمدی، آقـا مـحمدی

با خلـقـت وجـود تو خلـقت شـروع شد           با جـلـوۀ جـمـال تو عصمت شروع شد

سجاده پهـن شد كه تو باشیّ وذات حق           از آن به بعـد بـود رفـاقـت شـروع شـد

عـالـم بـرای بـوسـه به دست تو آمـدنـد            یـك واژه ای بــنـام ارادت شــروع شـد

دست تـو را كه داد به دستـان سـعـدیـه           در آن قبـیـله بارش رحمت شـروع شد

با بـودنـت حـلـیــمـۀ سـعــدیـه دیـد كـه           لحظه به لحظه بركت و نعمت شروع شد

دسـتـی نـبـود تا كه نگـیـرد دعــای آن           با مـقــدم تـو سـیـل اجـابت شـروع شد

پیغـمبـرانه بـود حـضـوری كه داشـتی

آقــا نـمـك بـه سـفـــرۀ آنـهـا گـذاشـتـی

آقــای من تـو واسـطـۀ نـشر دین شدی            در بـدتـرین زمـانـه شما بهـتـرین شدی

بر روی مـسـنـد نـبــوی بـیـن انــبــیــا         تو آخـریـنی؛ از همه بـالا نـشـین شدی

چـشـمان مـكـه شـاهــد آقــایی تـو بـود           اینـكه تو در تـمـامی عـالـم امیــن شدی

از لحظۀ ولادت خود حضرت رسـول         تـو رحـمت خـدایـی و للعـالـمـین شـدی

عــالــم فــدای نــام ابـالــقـاســم شــمــا           زیـرا شـما قـسـیـم بـهـشت بـریـن شدی

هرجا قـدم زدی پُـرِ یـاس مطهـر است

قـطعاً گـل محـمدی از تو معـطر است

بایـد فـقـط تو راهـی غـار حـرا شـوی            بـایـد فـقـط تو هـمـنـفـس با خـدا شـوی

با این مـقـام و منزلت و شأن و عزّتت           بایــد هــم، آبـروی هـمـه انـبـیـا شــوی

تنها به عشق نام تو گـلـدسته سـاخـتـند            تــا اشـهــد اذان هـمـه مــاســوا شــوی

اصلاًبعـیـد نیست كه حیـدر نبی شود             اصلاً بعید نیست كه تو مرتضی شوی

حق با علیست غیر علی ناحـقـند وبس         یك لحظه هم نشد كه تو از حق جدا شوی

بعد تو هـر كسی به عـلـی اقـتـدا نمـود

راه خود از مسیـر شیاطـین جـدا نمود

مولای ما كسی ست كه شیر دلاور است           مولای ما كسی ست كه با حق برابر است

مولای ما كسی ست كه جان و دل تو بود           مولای ما كسی ست كه با تو برادر است

مولای ما كسی ست كه لایق تر از همه ست           شیر خـدا و هـمسر زهرای اطهر است

مولای ما كسی ست كه مثل خدا یكی ست          نامش ولی، عـلی، اسد الله، حـیدر است

مولای ما كسی ست كه بابای امت است           مولای ما كسی ست كه مولای قنبراست

مولای ما كسی ست كه شاگرد مكتبش         در فـقـه و در علوم الهـیـه جعـفر است

آنكس كه پای مكـتب او جان گرفـته ایم

درس خـداشـنـاسی و ایـمان گرفـته ایـم

جعفر اگر نبود زمین محـوری نداشت           كـشـتی عـلـم ذات خـدا لنـگـری نداشت

جـعـفـر اگـر نـبـود حـسـیـنـیــۀ زمـیـن           تعـطیل بود چونكه دگر منـبری نداشت

جعـفـر اگـر نـبـود عـلــوم كـتـاب حـق           سـوگـند بر خدا كه روایت گری نداشت

بـیـچـاره می شـدیــم به دیـن خـدا قـسـم           پـسـوند نام مذهـب ما جـعـفـری نداشت

او هـم شبـیـه حـیـدر كـرار شد غـریب           اوهم میان آن همه كس لشگری نداشت

ما شیـعـیــان عــاشـق این خـانـواده ایـم

با جـان و دل به یاری شان ایـسـتاده ایـم